Harrie Heldens

Harrie Heldens 

herdenking 4 mei 2025 door Marga Zeegers-van de Mortel

Henricus (Harrie) Heldens  *Neerkant, 22-08-1927  -  †Neerkant, 02-01-1945 (17 jaar)

Beste Mensen,

Vandaag staan we hier samen om stil te staan bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, en in het bijzonder om de herinneringen aan onze familie Heldens te eren, die in deze zware tijden hun leven hebben moeten herstructureren en lijden hebben ondergaan. Samen met Tante Clara hebben we dit verhaal geschreven. Tante Clara die in 1945 6 jaar was. Zij is het laatste nog levende familielid van de familie Heldens.

De familie Heldens woonde in Neerkant aan de Heide 102, een plek die nu bekend staat als de Vuurlinie. Het gezin bestond uit onze opa Harrie, oma Grid, en hun twaalf kinderen: 4 jongens en 8 meisjes. Hun leven op de boerderij was er een van hard werken, maar ook van saamhorigheid en liefde. Helaas kwam hier door het begin van de 2^e wereldoorlog een abrupt einde aan.

Aan het begin van de oorlog, in het eerste jaar van de bezetting, werden ze geconfronteerd met een onvoorstelbaar drama. Hun boerderij werd in brand gestoken door het Nederlandse leger, in een poging om het schutsveld vrij te houden. De reden dat de boerderij in brand is gestoken, notabene door het Nederlandse leger is altijd een raadsel gebleven. Het was bedoeld om het schutveld vrij te houden, echter is dit nooit een belemmering geweest en was het in brand zetten dan ook niet nodig geweest.

Dit was een ingrijpende gebeurtenis die hen dwong om alles wat ze kenden achter te laten en te vluchten. Ze namen alles mee wat er mogelijk was en zijn toen tijdelijk ondergedoken geweest in eerste instantie bij café Franssen. Hier zijn ze maar even geweest. Hierna zijn ze naar Deurne gevlucht en is het gezin in tweeën gesplitst: de ene helft bij de familie van Kessel en de andere helft bij de familie van Gennip. Het was een tijd van onzekerheid en angst, waarin zij hun thuis, hun veilige haven, moesten opgeven.

Toch was er hoop. Na een periode van ontberingen keerde het gezin terug naar hun boerderij. De jaren 1941 tot 1943 waren relatief rustig, maar dat zou niet lang duren. In 1944 brak de oorlog met volle hevigheid weer los. De dreiging van bombardementen en de constante angst voor geweld zorgden ervoor dat het leven voor onze familie, en voor velen in de regio, ondraaglijk werd. In mei van 1944 werd de boerderij voor de 2^e maal in brand gezet, ditmaal door de Duitsers, echter werd door hulp van buurtgenoten de brand geblust en kon het gezin blijven wonen.

Toen Neerkant uiteindelijk werd bevrijd in november van 1944 keerde de rust terug bij eenieder, zo ook bij de familie Heldens.  Echter helaas bleef dat niet zo. In januari van 1945 sloeg het noodlot toch nog toe. Zoon Harrie junior (toen 17 jaar) was als knecht aan het werk bij de familie Bakker die de buren waren. Harrie was aan het werk en moest wat dakplaten gaan halen voor reparatie van een stal. Toen hij over de akker liep, is hij op een landmijn getrapt welke er toen nog overal lagen. Helaas heeft hij dit niet overleefd. Oma die thuis zat hoorde de knal en riep meteen dat is onze Harrie, helaas had ze het bij het rechtte eind. Harrie werd opgebaard bij de zusters in het klooster en is later begraven op het kerkhof. Tante Clara vertelde dat ome Harrie een mooi en zacht karakter had en dat hij erg leek op ome Theo.

Laten we op deze dag niet alleen stilstaan bij de pijn van het verleden, maar ook bij de lessen die we hieruit kunnen trekken. Laten we de waarde van vrijheid, vrede en saamhorigheid koesteren, zodat we ervoor zorgen dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Ome Harrie is slechts 17 jaar oud mogen worden. Ieder mens zou toch het recht moeten hebben om volwassen te moge worden zonder oorlog.

Dank u.